Woekerprijs voor reparatie
Onze Peugeot klonk ineens als een opgevoerde Ferrari. De garage stelde al snel vast dat de uitlaat kapot is. Dus moest er een nieuwe onder. Kosten: 400 euro.
“Da’s een hoop geld”, zeg ik tegen de garagehouder als ik de auto ophaal. Hij wijst op een verroeste stalen pijp in de hoek van zijn werkplaats. “Uw uitlaat was op, dus er zat er niks anders op dan een nieuwe te monteren. We bewaren de oude altijd, zodat de klant het zelf ook kan zien.”
Ik staar naar het hoopje staal dat ook de oude uitlaat van een heel andere auto kan zijn. Het hoeft niet eens een uitlaat te zijn. Van auto’s heb ik echt geen kaas gegeten. Maar die achterdochtige ingeving houd ik voor me.
Het is alsof de monteur mijn gedachte kan lezen. “Bij de meeste garages word je genaaid waar je bij staat”, zegt hij terwijl hij het vet van zijn handen veegt. Hij vertelt hoe het toeging bij zijn vorige baas. “Je maakt een snelle inschatting of de klant verstand heeft van auto’s. Is het antwoord nee, dan gaat ‘ie voor de bijl. Je kent dat wel: onderdeeltje vervangen dat nog best even meekan, of olie verversen als het niet nodig is.”
Vreemd, denk ik. Iedereen maakt zich boos als de onwetende consument door zijn verzekeraar of bank wordt ‘genomen’. Zij kunnen de verleiding niet weerstaan om de kennisachterstand van hun klanten uit te buiten, blijkt uit een reeks incidenten met de woekerpolisaffaire als triest dieptepunt. Maar dat nogal wat garages net zo schaamteloos gebruik maken van de onkunde van hun klanten, daar hoor je nooit iemand over.
Terwijl autoreparaties big business zijn. In Nederland rijden zo’n 8 miljoen auto’s rond. Volgens het Nibud kost een auto alleen al de eerste vier jaar zo’n 1350 per jaar aan reparaties en onderhoud. Er wordt dus jaarlijks sowieso meer dan 10 miljard versleuteld aan Nederlandse auto’s.
Hoed je dus voor de woekerreparatie! Misschien moet net als bij de woekerpolissen een ombudsman worden benoemd. Die kan dan eens haarfijn uitzoeken hoeveel we met z’n allen te veel hebben betaald in al die jaren. En laten we dan ook een toezichthouder in het leven roepen. Die gooit de rotte appels uit de mand en deelt boetes uit als een reparatie achteraf niet nodig blijkt.
Zover zal het voorlopig niet komen. Dus prijs ik me maar gelukkig dat ik zo’n eerlijke monteur heb getroffen. Of toch niet? Want laten we niet vergeten dat ik wel die 400 euro moet aftikken.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →