Wie sponsort me?

Ik ga 50 kilometer achteruit steppen met een cavia op mijn hoofd. Wie sponsort me? Het geld gaat naar de Dierenbescherming. Ik kwam op het idee omdat afgelopen week bleek dat de Roparun dit jaar 5,4 miljoen heeft opgebracht en Alpe d’Huzes maar liefst 11 miljoen. Het sponsorgeld gaat in beide gevallen naar goede doelen die zich bezighouden met kanker. Super dat er miljoenen zijn opgehaald voor zo’n belangrijk doel. Maar die massale sponsorlopen kan ik missen als kiespijn.

Voor wie de Roparun niet kent, het is een estafetteloop van meer dan 500 kilometer van Parijs en Hamburg naar Rotterdam. Deelnemers aan Roparun lopen gemiddeld 65 kilometer. Zo’n 1,5 marathon dus. Omdat de teams de afstand binnen een bepaalde tijd moeten afleggen, lopen ze ook vaak ’s nachts door. Bij de Alpe d’Huzes gaan deelnemers zes keer lopend of fietsend de Alpe d’Huez op. Oké, máximaal zes. Al ben je natuurlijk wel een watje als je al na twee keer stopt. Een van de deelnemers belandde dit jaar op de intensive care door een hartstilstand.

Sponsoracties worden steeds populairder. Hoe extremer de sponsoractie, des te meer aandacht en dus geld deze oplevert. Wie zegt nee tegen een sponsorverzoek van iemand die zich onbaatzuchtig afpeigert voor het goede doel? Maar is het echt zo edelmoedig? Al die sponsoracties zorgen er niet voor dat Nederlanders meer gaan geven. We geven al tijden jaarlijks rond de 200 euro per huishouden aan goede doelen. In tijden van economische malaise wat minder, bij voorspoed wat meer. De buurman die jou nu sponsort bij de Roparun, geeft later waarschijnlijk weer minder aan een (KWF-)collectant.

Wel geven Nederlanders vaker eenmalig aan een goed doel. Uit onderzoek blijft dat we minder trouw zijn aan één goed doel en meer geven op emotie. Herinner je nog de Ice Bucket Challenge uit 2014? Mensen gooiden massaal een emmer met ijs over zich heen en doneerden aan een ALS-organisatie. Wel op social media, want dan ziet iedereen hoe grootmoedig je bent. Stichting ALS moest extra vrijwilligers inzetten om alle giften te verwerken.

Sponsoracties spelen in op diezelfde emotie. Wie voelt zich niet aangesproken door een sporter die zich afbeult tegen kanker? Toch is de verschuiving van vaste naar eenmalige giften niet goed. Vaste donateurs zijn voor een goed doel essentieel om projecten vooruit te plannen. Een goed doel is dus meer gebaat bij iemand die anoniem potentiële donateurs belt. Maar ja, dat is een stuk minder sexy dan zo’n zie-mij-nou-eens-altruïstisch-bezig-zijn-voor-het-goede-doel sponsorloop. Ik krijg daar een beetje de kriebels van, net als van BN’ers die opzichtig op tv in een belpanel gaan zitten.

Nieuw plan: ik ga niet meer steppen, maar lekker anoniem voor de televisie hangen met een zak chips. Ik hoef ook geen sponsors meer. Maar als je vaste donateur van de Dierenbescherming wordt, maak je mijn dag.

Wie sponsort me?