We moeten het hebben over thuiswerken
De ensuite-kamer van ons jaren 30-appartement zou mijn nieuwe werkplek worden. Met een comfortabele bureaustoel en het antieke bureau van mijn overleden opa. Vijftien jaar geleden werd ik freelance journalist na een paar jaar op een rumoerige krantenredactie te hebben gewerkt, met immer het achtergrondgeluid van nieuwstelevisie en het gebel van collega’s. Een rustige werkplek, waar ik geconcentreerd aan mijn verhalen kon werken, leek me heerlijk. Ik had twee weken nodig om te ontdekken dat thuiswerken niets voor mij is. De stilte in huis vloog me aan en ik miste het contact met collega’s. Daar zat ik dan in mijn mooie werkkamer. Ik kreeg geen letter op papier.
Sindsdien deel ik een werkruimte met andere zzp’ers. Mijn allergie voor thuiswerken is gebleven. Ik wil ’s ochtends de voordeur achter me dichttrekken. De rol van mama en partner laat ik thuis. Op de fiets ben ik even in niemandsland en zodra ik over de drempel van mijn werkruimte stap, voel ik mij journalist. Die scheiding van werk en privé heb ik nodig. Net als collega’s aan wie ik trots mijn nieuwste publicatie show, maar die ook geduldig luisteren naar geklaag over lastige geïnterviewden.
Buiten de deur werken houdt mij mentaal gezond. Dat bedoel ik net zo zwaar als het klinkt. Tijdens de (eerste) lockdown verhuisde mijn vaste computer noodgedwongen naar huis, geen appartement meer, maar een eengezinswoning, waar mijn man en ik omstebeurt werkten en voor ons dochtertje zorgden. Al mijn rollen liepen thuis door elkaar en de dagen voelden lang en zwaar. Toen mijn dochtertje weer hele weken naar school ging, keerde ik terug naar mijn werkruimte en kreeg ik weer lucht.
Sinds vorige week is de politiek weer strenger op thuiswerken. ‘Het advies blijft om thuis te werken tenzij het echt niet anders kan’, lees ik op de website van de Rijksoverheid. Dat een tandarts en een stratenmaker niet thuis kunnen werken, is duidelijk. Maar wat als je fysiek wel thuis kan werken, maar mentaal niet? Of telt dat niet?
Mentale kneusjes zoals ik kunnen voor tips naar Arboportaal.nl, een website van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Zoals: creëer regelmaat en structuur, zorg voor voldoende ontspanning en probeer positief te denken. Ja maar, dat lukt nu juist niet als ik thuis ben. Alsof je tegen de tandarts zegt: creëer thuis een tandartspraktijk, zorg voor voldoende patiënten en probeer ze te behandelen. Succes!
Één opmerking op de website van het ministerie is wel interessant: ‘zorgen voor je mentale gezondheid is net zo belangrijk als voor je fysieke gezondheid.’ Misschien goed dat het kabinet dat zelf ook even leest. Thuiswerken is voor veel mensen geen gezonde situatie; niet alleen omdat ze geen goede werkplek hebben of omdat er kleine kinderen in huis zijn, maar omdat ze het psychisch niet redden. Dat los je niet op met een paar flauwe tips.
Ik heb geen baas waarmee ik mijn situatie kan bespreken, en dus moet ik zelf beslissen of ik écht niet thuis kan werken. Dat heb ik gedaan, maar de uitkomst ga ik niet aan de grote klok hangen.
We moeten het hebben over thuiswerken
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Burgemeesters zien met lede ogen invloed op crisis afnemen →
Schaarste aan ziekenhuisbedden is ook een ordinaire centenkwestie →
Ook na corona werken vanaf zolder →
