Waarom meningen als konten zijn
Het risico van columnist zijn, is dat je gaat denken dat er mensen op je mening zitten te wachten. Dat lezers pas gaan nadenken over een onderwerp, zodra Irene er een column over heeft geschreven. Of Ebru, of Elfie. Pure ijdelheid natuurlijk. Want zoals sommigen het zo eloquent verwoorden: meningen zijn als konten, iedereen heeft er één. Al hoop ik wel dat mijn columns eerder de kwaliteit hebben van de derrière van Katja Schuurman dan van een Dumpert-Reet.
Columnisten zijn niet de enigen die in de ijdelheidsval trappen. Oud-ministers kunnen een machtige functie, in de sector waar ze eerst de scepter zwaaiden, vaak niet weerstaan. Zo werd übergladjakker Camiel Eurlings alweer vijf maanden nadat hij aftrad als minister van Verkeer bestuurder bij de KLM en Zalm liet zich vlak nadat hij was afgetreden als minister van Financiën voor het karretje spannen van het dubieuze bankje van Dirk Scheringa. Oud-minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot maakte het nog bonter. Hij meldde zich onder valse voorwendselen bij zijn oude departement om te pleiten voor de exportvergunning voor een scheepsbouwer, die hem daarvoor betaalde.
Minister Plasterk, zelf ook niet gespeend van enige ijdelheid, kwam afgelopen week met een sympathieke maatregel: een lobbyverbod voor oud-ministers en staatssecretarissen. Zo mogen ze de ambtenaren, waarover ze daarvoor de baas speelden, niet een paar maanden later proberen om te lullen namens een andere opdrachtgever. Het is een maatregel in de categorie ‘Bizar dat daar een maatregel voor nodig is’, maar blijkbaar hebben oud-ministers een steuntje in de rug nodig om hun integriteit te bewaren.
Ik zou geen goede columnist zijn, als ik er ook niet iets op aan te merken had. Plasterk had het lobbyverbod wel steviger mogen aanzetten. Zo mogen oud-politici nog steeds proberen hun voormalig ondergeschikten te bewerken, mits het gaat om onderwerpen waar zij niet het woord over voerden. Raar, want dan misbruiken ze hun oude positie nog steeds. Maar nog kwalijker: ze mogen ook gewoon nog aan de slag bij de bedrijven binnen hun eigen sector. Zolang ze maar geen direct contact hebben met hun voormalige ministerie. Maar ja, dan gaat gewoon een collega-hoge-pief. Op het ministerie begrijpen ze echt wel door wie die gestuurd is. Bovendien kunnen ze de kennis, die ze opdeden in hun vorige functie, nog steeds aanwenden voor eigen gewin.
Toch waardeer ik de poging van Plasterk, hoe klein ook, om ons vertrouwen in de politiek te herstellen. Vooral omdat ie zelf binnenkort ook werkloos is. Een baantje als lobbyist voor een woningbouwbedrijf een leuk bedrijf op Aruba of Curaçao zit er nu niet meer in. Maar misschien weet hij al lang dat hij weer terug kan naar de Volkskrant of Buitenhof. Om te doen wat alle ijdele mensen het liefst doen: de columnist uithangen.
Waarom meningen als konten zijn
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →