Tot de tanden toe verzekerd
Allemaal alsjeblieft een beetje afstand houden van mijn blauwgrijze Peugeot. Sinds kort ben ik niet meer all risk verzekerd. Rijd ik nu mijn bolide in de prak, dan moet ik zelf opdraaien voor de reparatie. Of nog erger: voor een nieuwe auto.
Eerlijk gezegd vind ik het best spannend om alleen WA-verzekerd de weg op te gaan. Ik ben al jaren in het bezit van een rijbewijs, maar het behalen van het roze papiertje had heel wat voeten in de aarde. Toen ik na vier pogingen eindelijk slaagde voor mijn rijexamen, leek mijn instructeur al even opgelucht als ik. Ongetwijfeld ook omdat daarmee zijn slagingspercentages waren gered.
Kortom, ik ben geen held achter het stuur. Ook al heb ik in al die jaren maar één keer (even afkloppen) wat lakschade aan mijn auto gehad. Een all risk autoverzekering voelt lekker safe: rijd ik onverhoopt mijn auto total loss, dan is de schade voor de verzekeraar. Toch?
Helaas, bij auto’s ouder dan een jaar vergoedt de verzekeraar doorgaans niet de nieuwprijs maar slechts de dagwaarde van je auto. De uitkering bij schade weegt daardoor al na een jaar of vijf niet meer op tegen de forse premie die je voor all risk betaalt. Dat zeggen de meeste verzekeraars zelf overigens ook. Auto’s die ouder dan vijf of zes jaar zijn, kunnen beter WA of ‘beperkt casco’ worden verzekerd.
De realiteit is anders. Menig automobilist gaat tot zijn tanden toe verzekerd de weg op. Bijna 70 procent van alle auto’s tussen zes en tien jaar oud is all risk verzekerd, voor oudere exemplaren is dat nog altijd 25 procent. Ik denk dat het om automobilisten gaat zoals ik, die graag met een veilig gevoel achter het stuur kruipen. Of wellicht een tikkeltje lakse mensen die elk jaar hun all risk verzekering klakkeloos verlengen, of dat nou nodig is of niet.
Zo betalen we met z’n allen een half miljard euro per jaar aan overbodige premie. Maar zoals gezegd doe ik daar – ondanks mijn onzekerheid achter het stuur – niet meer aan mee. Mijn Peugeot is van 2004 en dus is de verplichte WA-verzekering wel voldoende. De honderden euro’s die ik aan premie bespaar, leg ik opzij om te sparen voor een nieuwe auto. Of misschien wel voor een paar rijlessen. Al was het maar om de blik van mijn instructeur te zien als ik weer in zijn auto stap.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →