Staken is asociaal!
Ik weet een leuk raadspelletje en het heet ‘Wat staat er op het spandoek?’ Maak af: de fabriek gaat sluiten, wij kunnen naar onze centen … Nog eentje: De directie weet zich geen raad, maar wij staan straks op … De juiste antwoorden zijn inderdaad 1) fluiten en 2) straat. Te gemakkelijk? Tja, dit soort flauwe rijmpjes staan nu eenmaal vaak op de spandoeken van stakers. Creativiteit is niet de sterkste kant van vakbonden. Dat blijkt trouwens niet alleen uit hun platgetreden leuzen. Maar ook uit het feit dat ze steeds maar hetzelfde wapen inzetten: de staking.
Je zou denken dat je nu echt niet meer kunt aankomen met hesjes, buttons en petjes. Maar in de vakbondswereld lusten ze er wel pap van. Staken was nog nooit zo populair. Er waren vorig jaar maar liefst 27 stakingen in ons land. Het hoogste aantal in negen jaar, zo berekende het CBS afgelopen week. Alles bij elkaar legden 42.000 werknemers hun werk neer. Die volgden vooral slaafs het initiatief van de vakbond. Meer dan 80 procent van de acties was namelijk uitgeroepen door de vakbonden.
Zo hadden vakbonden in 2015 het lumineuze idee om het openbaar vervoer in Amsterdam en Utrecht stil te leggen. Stakingen vallen immers het meeste op als ze veel mensen duperen. De stakingsactie bij geldtransporteur Brink’s Nederland was ook zo’n fijne. Omdat medewerkers het niet eens waren met een grote reorganisatie waren er overal in Nederland lege pinautomaten. En de politiebonden zetten alle voetballiefhebbers een hak. De politie legde tijdens het openingsweekend van de eredivisie haar werk neer, waardoor vijf wedstrijden moesten worden afgelast.
En dus is mijn leus: Staken is asociaal! Ik overweeg hesjes en buttons te laten drukken met deze slogan. Mijn werk neerleggen heeft helaas geen zin, daar ben ik als zzp’er alleen zelf de dupe van. Zelfstandigen mogen bovendien helemaal niet staken. De rechter oordeelde dat de acties van de pakketbezorgers bij PostNL onrechtmatig waren. Omdat ze niet in dienst zijn bij het bedrijf, konden ze zich niet beroepen op het stakingsrecht.
Natuurlijk mag je je als werknemer laten horen als je door je werkgever slecht wordt behandeld. Maar er zijn zoveel alternatieven voor die asociale stakingen. Ik noem er een paar: openbare speeches, grappige sketches, handtekeningenacties, zangkoren, pamfletten en socialmediacampagnes. Er zijn duizenden manieren om je ongenoegens kenbaar te maken zonder anderen te benadelen.
Het probleem is dat dat meer inventiviteit vergt. Daarom, om de hersens een beetje los te maken, nog een breinbrekertje voor alle vakbondsmedewerkers. Het hoogste aantal stakingen in negen jaar, en het grote publiek is weer de …
Sigaar, inderdaad.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →