Rijken hebben andere zorgen
Wie woont daar in godsnaam? Een erfgenaam van een adellijke familie, een CEO van een beursgenoteerd bedrijf, een crimineel? Ik fiets met mijn lief in het lentezonnetje in het buitengebied tussen Rotterdam en Delft en vergaap me aan de kapitale villa’s die we passeren. Geld maakt niet gelukkig, ammehoela. Word je er blij van om ’s avonds nog een baantje te trekken in je eigen zwembad? Geeft het een geluksgevoel om ’s ochtends een krantje te lezen met uitzicht op een heerlijke tuin? Is het fijn om in het weekend te relaxen in je eigen sauna? Lijkt me wel!
Uit recent onderzoek van het CBS blijkt dat geld vooral gelukkig maakt als je arm bent. Stijgt je inkomen als je geen cent te makken hebt, dan word je daar behoorlijk happy van. Maar hoe hoger je inkomen, des te kleiner het effect. Er is zelfs een plafond, concluderen Amerikaanse onderzoekers. Met een jaarinkomen van 58.000 euro bereik je de grens van je geluksgevoel. Is je salaris hoger, word je daar dus niet blijer van. Sterker nog, uit een enquête van persbureau Reuters blijkt dat mensen die meer dan 75.000 euro verdienen, weer minder gelukkig zijn.
Dat verbaast mij nogal, fietsend langs die prachtige villa’s. Natuurlijk zijn gezondheid en relaties veel en veel belangrijker. Uiteraard kan die eigen bioscoopzaal je gestolen worden als je vrouw bij je weggaat of je kind ernstig ziek is. Maar van luidruchtige buren, een partner die 24/7 op je lip zit of een flatje zonder enige vorm van buiten kun je ook erg ongelukkig worden. En daar hebben de eigenaren van deze enorme bouwwerken duidelijk geen last van.
Het kan dus niet anders of de superijken hebben hun eigen zorgen. Kun je die villa betalen omdat je een topfunctie hebt bij een groot bedrijf, dan heb je waarschijnlijk weinig tijd om van je rijkemanshuis te genieten. Betaal je je mansion van oud geld, dan draag je de verantwoordelijkheid om het familiekapitaal in stand te houden. Lastig in een tijd van heen en weer springende beurskoersen. En dan gaat de vermogensbelasting ook nog meer dan 30 procent omhoog. Over bedragen boven de 1 miljoen wil de staat volgend jaar 1,65 procent belasting ontvangen in plaats van 1,2 procent.
Heb ik daar medelijden mee? Geen greintje, als ik eerlijk ben. En dat komt omdat ik me totaal niet kan identificeren met iemand die schathemeltjerijk is en in een miljoenenvilla woont. Ik heb liever dat deze multimiljonairs hun geld afdragen aan de fiscus zodat we er allemaal van kunnen profiteren, dan dat ze er de hun tigste Porsche van kopen.
Ik kan mezelf voorhouden dat dat mijn sociale inslag is. Maar als ik diep in mijn hart kijk, weet ik dat afgunst ook een rol speelt. Middelvinger naar de megarijken, en dan snel weer doorfietsen langs die wonderschone panden.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →