Ricardo kan van ‘genoegdoening’ Belastingdienst nog niet eens het eerste studiejaar betalen
Het kabinet komt met een financiële tegemoetkoming voor de 70.000 kinderen van gedupeerde ouders in de toeslagenaffaire, van 1.500 tot 7.500 euro. Een karige pleister op de wonde voor de ellende waarin veel van hen opgroeiden. Maar ik blijf vooral hangen op het getal 70.000. Zovéél kinderen zijn dus de dupe van de onterechte verdenkingen en de genadeloos harde fraudeaanpak van de Belastingdienst. Dat is bijna de hele bevolking van de stad Gouda.
Ik stel me die stad voor zonder jonge ouders met kinderwagens, babyboomers op e-bikes en bier drinkende twintigers op het terras. Maar de straten en huizen gevuld met kinderen in de schulden. Laat ik mijn fictieve stad Kouda noemen, een plek waar de gure wind van armoede waait. En waar de jonge inwoners geen nieuwe jas of schoenen kunnen betalen om hen daartegen te beschermen. De kinderen van Kouda zitten niet op een sportclub en geven geen kinderfeestje als ze jarig zijn. Op school presteren ze slechter dan de andere kinderen uit hun klas. Vaak voelen ze zich eenzaam en somber. K## Kouda
De afwezigheid van papa’s en mama’s is helaas geen verzinsel uit de fictieve stad Kouda. Want hoe goed de gedupeerde ouders ook voor hun kinderen wilden zorgen, vaak lukte het hen niet. Veel van hen belandden in een depressie, kinderen werden uit huis geplaatst, gezinnen raakten hun woning kwijt. Een ouder beroofde zichzelf van het leven nadat de Belastingdienst tienduizenden euro’s terugvorderde. Wat zou eenzamer zijn, wonen in een huis zonder papa en mama of onderdeel zijn van een gezin, waarvan de ouders worden verpulverd door de hardvochtigheid en bureaucratie van de Belastingdienst?
‘Ik voel me al klote sinds mijn vierde”, schreef Ricardo (13) in een brief naar de Tweede Kamer. Hij vertelt dat hij zag dat zijn moeder niets meer kon betalen, maar dat hij haar niet kon helpen. “Ik voelde me als een verspilling van leven en ruimte.” Ricardo raakte depressief en vond geen aansluiting meer bij andere kinderen. “Ik had geen vrienden en ik werd gepest op school.” Thuis maakten zijn ouders geregeld ruzie vanwege de schulden. “Ik voelde me rot en alleen. Als er iets was, wilde ik het niet zeggen omdat ik mijn ouders niet nog meer problemen wilde geven.”
Ricardo wil de tegemoetkoming van het kabinet gebruiken om later te gaan studeren. Zijn kindertijd krijgt hij niet meer terug, maar hij hoopt op een gelukkigere toekomst. Ricardo weet nog niet dat je met 1.500 tot 7.500 nergens komt als je in Nederland wil gaan studeren. Als uitwonende student heb je volgens het Nibud meer dan 1000 euro per maand nodig om je vaste lasten te betalen en ook wat over te houden voor het studentenleven. En daar komt het collegegeld nog bovenop. Oftewel, Ricardo kan van de ‘genoegdoening’ nog niet eens het eerste jaar van zijn studie betalen. Maar misschien is het wel beter dat hij dat nog niet even niet weet. Dat zou zijn toekomstdroom in duigen slaan.
En zo zijn er nog 69.999 andere verhalen uit Kouda.
Ricardo kan van ‘genoegdoening’ Belastingdienst nog niet eens het eerste studiejaar betalen
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
