Rare fokpremie
Als je zelf kinderen hebt, dan denk je daar heel anders over’, is een uitspraak waar je me direct mee op de kast hebt. De zin is badinerend, slaat iedere discussie dood en als kinderloze kun je je er nooit tegen verdedigen. Op dit moment zit ik in het schemergebied tussen wel- en niet-ouder: ik ben zwanger. En hoewel ik dus nog geen kind op de wereld heb gezet, voel ik me ineens een stuk vrijer om over bepaalde zaken een mening te hebben.
Neem nu de kinderbijslag, een rare fokpremie die wat mij betreft aan banden mag worden gelegd. Ik besef maar al te goed dat een kind veel geld kost. Zo schijnt een kleintje in totaal voor ongeveer 1.500 euro aan luiers vol te poepen. En als je alle kosten van een kind bij elkaar optelt zou je zelfs uitkomen op een ton.
Voor een kind tot 5 jaar ontvang je per kwartaal zo’n 190 euro aan kinderbijslag, zo heb ik pas ontdekt. Hoewel die paar tientjes in de maand natuurlijk goed van pas komen, snap ik niet waar ik ze aan heb verdiend. Kinderbijslag is een soort collectieve solidariteitsbetuiging aan ouders met opgroeiende kinderen. De vraag is alleen waarom andere groepen zoals net-afgestudeerden, alleenstaanden en ouderen zo nodig solidair moeten zijn met een jong gezin. Ook als dit in een enorme villa in Baarn woont.
Onze veranderende collectieve visie op het gezin zie je mooi terug in de manier waarop de kinderbijslag is geregeld. In 1941 werd voor het eerst een toeslag voor kinderen uitgekeerd, toen nog alleen vanaf het derde kind. Later ging het bedrag per kind omhoog naarmate het gezin uit meer kinderen bestond. Alleenstaande moeders kwamen lange tijd niet in aanmerking voor kinderbijslag. Nu een groot gezin niet meer het ideaal is, worden deze niet meer extra beloond door hogere premie per kind. En ook single moeders en vaders krijgen gewoon kinderbijslag.
Volgens mij is de tijd nu rijp om de kinderbijslag inkomensafhankelijk te maken. Sommige minima kunnen de toeslag slecht missen, dat snap ik. Maar ik vind het raar dat de overheid een tweeverdienersgezin met een prima inkomen sponsort. Hoe zo’n maatregel voor mij persoonlijk uitpakt, zien we dan wel weer. ‘Dat zeg je nu, op de roze wolk van de zwangerschap”, hoor ik sommige ouders denken. En ik zit weer op de kast.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →