Privacy-instellingen
Shit, alles wat ik doe is openbaar. Ik zit op Facebook en check mijn privacy-instellingen. Dat doe ik veel te weinig; ik ben eerlijk gezegd nogal slordig met mijn privézaken – en die van mijn omgeving – op sociale media. Ik vind het leuk als ook niet-vrienden mijn columns kunnen lezen. Maar ik vergeet vaak de digitale deuren weer te sluiten als ik een berichtje over een uitje met vriendinnen of een foto van mijn dochtertje plaats. Voor de zoveelste keer neem ik me voor dat dat écht anders moet.
Hoewel ik wekelijks met mijn hoofd in de krant sta, vind ik privacy wél belangrijk. Anders deed ik de toiletdeur nooit op slot, noemde ik in het bijschrift de naam van mijn man en dochtertje en kleedde ik me gewoon op kantoor aan in plaats van thuis in de badkamer. Ik ben niet de enige. TNO vroeg Nederlanders vorig jaar hoeveel waarde zij aan hun privacy toekennen. Ruim 82 procent zei ‘veel belang aan privacy en de bescherming van persoonsgegevens’ te hechten. Maar toch deelt 29 procent privégegevens als dat moet, bijvoorbeeld omdat je anders geen account kunt aanmaken.
Privacy is zo abstract dat we haar al snel opgeven voor iets concreters. En daar springen bedrijven slim op in. Een mooi voorbeeld is de rijgedragverzekering. Verzekeraars werken met een app op je smartphone of een stekker in je auto die je rijstijl registreert. Deze houdt bij of je een snelheidsduivel bent, hard optrekt en afremt en hoe je de bochten neemt. Ben je een nette chauffeur, dan krijg je premiekorting.
Ik twijfel al een tijdje of zo’n verzekering iets voor mij is. In de auto ben ik namelijk een beetje een bange schijterd. Lees: een veilige bestuurder. Dus waarschijnlijk valt er voor mij wel wat te besparen. Nadeel is dat de chip ook opslaat waar ik ben. En dat is een flinke inbreuk op mijn privacy. Medewerkers van de verzekeraar kunnen die gegevens ook gewoon inzien. Ook zonder geheime minnaar is dat geen prettig idee. Dadelijk word ik ineens als verdachte aangemerkt omdat ik op een plek ben geweest waar een misdrijf is gepleegd.
Ja ja, ik weet het. Ook zonder rijgedragverzekering ben ik traceerbaar. Bijvoorbeeld als ik geflitst word. Of via mijn mobieltje dat ik altijd bij me heb. En de bank kan zien waar ik heb gepind. Toch weerhoudt iets me ervan om mijn rijgedrag te laten registreren. Misschien vooral dat ik niet precies weet wat het me oplevert om mijn privacy te grabbel te gooien. Als iemand mij nu voorrekent dat het honderden euro’s per jaar scheelt, ga ik vrees ik overstag.
Vanwege de zomervakantie ben ik er een paar weken tussenuit. Ik zeg niet waar ik naartoe ga. En ik hoop niet dat mijn verzekeraar erachter komt. Of dat jullie het op Facebook kunnen zien.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →