Postzegels plakken please
Al mijn voornemens over een gedegen financiële opvoeding ten spijt; mijn dochtertje van amper drie maanden heeft nu al een schuld. Van 1 euro en 92 cent, om precies te zijn. Geen schokkend bedrag, maar toch ook niet wat je noemt het begin van een financieel zorgeloos leven.
Het ergste is nog dat het een familielid of vriend is die haar in de schulden heeft gewerkt. Met dank aan een onvoldoende gefrankeerd felicitatiekaartje en de merkwaardige porto-regels van onze nationale brievenbezorger Post.nl.
Dat zit zo. Wie een brief of kaart wil versturen, plakt een postzegel. Voor 64 cent mag je 20 gram verzenden, voor meer moet je bijplakken. Zit er geen of te weinig porto op, dan gaat de post terug naar de afzender. Klinkt logisch.
Na de geboorte van mijn dochtertje ploften bij ons flink wat felicitatiekaarten op de mat. Al snel bleek dat onze familie en vrienden een voorliefde hebben voor 20+ gramkaartjes (met toeters en bellen), maar niet voor het plakken van genoeg postzegels. Return to sender, zou je denken.
Klein probleem: onze vrienden zetten – net als de meeste mensen – hun eigen naam en adres niet op de envelop als ze een kaartje versturen. Retouradres onbekend dus. Post.nl lost dat op door de kaart gewoon te bezorgen en bij de ontvanger aan te kloppen voor de kosten. Je krijgt een portokaart in de bus waarop je de ontbrekende postzegel moet plakken. Plus twee extra voor administratiekosten. Zo betaal je dus bijna 2 euro om een kaartje te mogen ontvangen.
Je raadt het al. Een van de onvoldoende gefrankeerde kaarten was rechtstreeks aan ons dochtertje gericht. Zodat het hummeltje haar leven begint met een schuld bij Tante Pos.
Dat kan ik als kersverse moeder natuurlijk niet over mijn kant laten gaan. Maar opdraaien voor de portokosten van mijn eigen felicitatiekaartjes, daar heb ik ook geen zin in. Ik bel Post.nl. “Wij sturen geen deurwaarder op je dochtertje af.” Dat is een hele geruststelling. Maar wat gebeurt er dan wel? “Betaal je niet, dan komen jullie in ons systeem te staan. Het adres dan, niet de naam van je dochter.” Ondertussen voert Post.nl de druk op door maar portokaarten te blijven sturen. Maar ik ga niet overstag. Misschien principieel, maar ik weiger op te draaien voor iets waar ik zelf niet om gevraagd heb. Dan maar met het hele gezin in de mysterieuze registers van Post.nl. Hopelijk denkt mijn dochtertje er net zo over, als ze later groot is.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →