Overwinteren
Vandaag vlieg ik terug naar huis vanuit Malaga. Ik schreef mijn columns de afgelopen weken vanuit Zuid-Spanje. Ik had er van tevoren een heel romantisch idee bij: de kou ontvluchten met man en kind. Beetje werken, op de kleine passen en de middag afsluiten met een drankje aan de Middellandse Zee. De werkelijkheid was niet veel anders. Alleen wel jammer dat dat terras niet vol zat met Spanjaarden, maar met andere Nederlanders: de overwinteraars. „Mien, zullen we nog een schaal van die patatas bravas bestellen? Alleen dan met ketchup, want ik vind die saus zo scherp.”
Ik sta een beetje dubbel ten opzichte van overwinteraars. Aan de ene kant heb ik wel sympathie voor ze. Veel Nederlanders zitten de hele herfst en winter te klagen over het weer. De overwinteraar pakt lekker zijn biezen tijdens de koudste wintermaanden. Hij hoeft niet meer te werken, dus waarom verplicht in Nederland blijven? Als oppas voor de kleinkinderen? Die mogen in de lente weer langskomen. Als ik in een goede bui ben, mag ik ze wel, die gerimpelde levensgenieters.
Maar soms raakte ik ook geïrriteerd als ik weer zo’n groep grijze duiven op het terras zag zitten. Hallo, beseffen jullie wel hoe goed jullie het hebben? Jullie zijn geen oud-CEO’s of neurochirurgen, maar meestal doodeenvoudige verzekeringsagenten, systeembeheerders of journalisten. En jullie kunnen je dit luxeleventje vooral permitteren door jullie riante eindloonpensioen. Voor de jongeren onder ons: ooit kreeg je een pensioen gebaseerd op je laatstverdiende, en dus allerhoogste, salaris. Bedenk, terwijl jullie aan je wijn nippen, wel even dat jullie kinderen en kleinkinderen zich dit later niet kunnen veroorloven. Zeker niet als jullie vlak voor 15 maart terugvliegen om op 50PLUS te stemmen.
Wie bij de laatste paar zinnen instemmend zat te knikken, mag daar nu weer mee ophouden. Het gevoel dat ik hierboven verwoord, is afgunst. En dat groene duiveltje brengt meestal niets goeds. Als ik eerlijk ben, erger ik me vooral aan overwinteraars omdat ik bang ben dat zo’n zonovergoten oude dag er voor mij niet meer inzit. Daarin sta ik niet alleen, merk ik. Veel 50-minners storen zich bij tijd en wijle aan de oudere generatie die het er zo schaamteloos van neemt.
Alleen doen we dat zelf ook als we de kans hebben. Ik ben geen overwinteraar, maar een zzp’er die het zo goed heeft dat ze kan werken vanuit Spanje. Daar moest ik mezelf af en toe even aan herinneren als ik weer een stel volgevreten oudjes op het terras zag zitten. Misschien zijn er ook Nederlanders die vinden dat ik op hun kosten vakantie loop te vieren. Als zzp’er profiteer ik immers van de nodige belastingvoordeeltjes.
Laten we het elkaar daarom gunnen om te genieten. Los van wat we zelf bezitten. Vergeef me als dit overdreven zen klinkt. Dat komt door de zon, zee en de patatas bravas.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →