Oogjes dicht en snaveltjes toe
Ik zit met een vriendin in een kroeg en vertel haar dat ik ontzettend toe ben aan vakantie. Op dat moment duwt een andere cafébezoeker een reisgids onder mijn neus en schreeuwt in mijn oor: lekker een week naar Mallorca voor slechts zeshonderd euro. All inclusive! Van schrik laat ik mijn glas wijn uit mijn handen vallen.
Vreemd verhaal? Het is ook niet echt gebeurd. Toch vinden we het online heel normaal dat onze persoonlijke gesprekken schaamteloos worden doorkruist door de commercie.
Zo is mijn guilty pleasure de Twittercommunity #nachtouders, waar slapeloze ouders steun bij elkaar zoeken. Gedeelde smart als je zelf ook een pittige nacht hebt gehad, en stiekem leedvermaak na acht uur lekker doorslapen. Zo schrijft Lisanne: ‘Oh, het was te mooi om waar te zijn trouwens, we zijn alweer 2 nachten actief! Zucht. #nachtouders.’ Heerlijk om te lezen als je eigen baby net de klok rond heeft getukt. Of je geen baby hebt.
Maar niet alleen nachtbrakende papa’s en mama’s schrijven Twitterberichten onder #nachtouders; ook bedrijven hebben de hashtag ontdekt. Voor jonge ouders is nachtrust een schaars goed. En waar schaarste heerst, valt geld te verdienen. Dus probeert een slaapzakjesfabrikant de oververmoeide ouders te overtuigen dat de kleine beter slaapt in hun beddengoed. En tracht een yogalerares de gestreste ouders als klant binnen te harken.
Slimme marketing, zul je misschien zeggen. Maar bij mij wekt het vooral irritatie. En niet alleen omdat je kleintje door al die producten waarschijnlijk geen minuut langer in dromenland is. Goede slaap is immers niet te koop. Maar belangrijker: mogen we alsjeblieft even een gesprek voeren zonder dat een bedrijf er een commerciële boodschap doorheen tettert? Mogen we even ervaringen uitwisselen zonder dat er een marketeer eurotekens in zijn ogen krijgt? Als mensen onder elkaar, zeg maar.
Jonge ouders hitsen elkaar trouwens al genoeg op om allerlei zooi aan te schaffen. Daar hebben ze geen bedrijf voor nodig. Zo lees ik op een mamaforum: ‘Ik heb een babyfoon met camera. Ik ken namelijk een kindje dat laatst bijna gestikt is in z’n braaksel. Scheelde maar een haartje”. Mijn eerste reactie is: ‘Shit, ik moet zo’n ding ook hebben!” En bijna sta ik al in de winkel.
Dan bedenk ik me dat bedrijven misschien nog wel veel slinkser zijn, dan ik dacht. Wie weet gaat er achter die bezorgde mama wel een hele slimme marketingman van Philips schuil.
Oogjes dicht en snaveltjes toe
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →