Juiste etiketje
Een gewetensvraag: zou je mijn columns serieuzer nemen als er Isaak van den Berg boven stond? Hilversum is misschien niet maatgevend, maar door het geringe aantal vrouwen bij talkshows krijg ik de indruk dat onze mening minder wordt gewaardeerd. Of krijgt mijn geloofwaardigheid juist een boost als ik mezelf presenteer als doctorandus Van den Berg? Dat kan, ik heb een master in geschiedenis. Alleen zegt dat niks over mijn kennis over geldzaken.
Het is heel lastig om snel te beoordelen hoe deskundig iemand is. En dus vormen we onze mening aan de hand van vooroordelen. Het helpt om man, slank, knap, groot, niet te jong maar ook weer niet stokoud te zijn. Ook de juiste titel of functie helpt je een tree hoger op de autoriteitsladder. Ik kan mijn column ook ondertekenen met caviabezitter, wijnliefhebber of yogabeoefenaar. Die etiketjes kloppen, maar je neemt me waarschijnlijk serieuzer als ik me presenteer als financieel journalist.
Want de juiste functienaam overtuigt. Let maar op: ‘Kinderopvang is voor veel ouders onbetaalbaar geworden’, zegt financieel journalist Irene van den Berg. ‘Kinderopvang is voor veel ouders onbetaalbaar geworden’, zegt moeder Irene van den Berg. In het eerste geval lijkt het of ik dit concludeer naar aanleiding van een doorwrocht artikel. In het tweede geval ben ik gewoon een zeurende ouder. ‘Kinderopvang is voor veel ouders onbetaalbaar geworden”, aldus wijnliefhebber Irene van den Berg. Laat eerst die dure Merlot maar eens staan, denk je dan.
Als een autoriteit iets zegt, zijn toehoorders minder kritisch, blijkt uit onderzoek. Vooral als het gaat om zaken waar ze zelf geen verstand van hebben. Heel gevaarlijk als het om financiën gaat. Want een mooi bordje met financieel planner, budgetcoach of hypotheekadviseur op de deur zegt niets over de competentie van de financieel raadgever. Toen ik net over geldzaken schreef, sloot ik mijn artikelen wel eens af met de tip om naar een financieel adviseur te gaan. Maar sinds verschillende vrienden en familieleden de tip van hun adviseur kregen om in Easy Life te gaan – die oplichters die handelden in levensverzekeringen – ben ik daar heel voorzichtig mee.
Sinds 2007 zou er wat veranderd moeten zijn met Wet financieel toezicht. Om financieel advieswerk te mogen doen, moet je sindsdien een vergunning van de AFM hebben. Daarvoor moet de adviseur een paar relevante diploma’s hebben, een aansprakelijkheidsverzekering afsluiten en permanente bijscholing volgen. Maar die verplichte tussentijdse cursussen zeggen niets over hun vakmanschap en betrouwbaarheid, klagen veel financieel adviseurs zelf. Met alleen meerkeuzevragen kun je immers niet de integriteit van iemand toetsen. Die permanente bijscholing is dus een wassen neus, concludeert financieel journalist Irene van den Berg.
Weet jij een goede adviseur?, vragen lezers mij weleens. Nee, want ik vogel het allemaal zelf uit. En dus roep ik jullie op: schreeuw het – digitaal – van de daken als je een goede en betrouwbare financieel adviseur kent. Mag trouwens ook als je een kundige journalist weet.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →