Instappen en wegrijden
Ik zie mezelf, en mijn man, graag als geëmancipeerd. Toch vallen we soms ineens terug in de traditionele man-vrouwrollen. Bijvoorbeeld als er een nieuwe auto moet worden aangeschaft, zoals nu. Mijn lief ontfermt zich over het project en komt met een shortlist van auto’s. Ik krijg nog wel de kans mijn veto uit te spreken over één of twee van de geselecteerde bolides – nee schat, die Duitse bak kan ik echt niet inparkeren – maar mijn man maakt vervolgens de ultieme keuze.
Wat de aanschaf van een nieuwe auto zo lastig maakt, is dat je wensenpakket verschilt per situatie. Voor de stad is een gemakkelijke inparkeerbare Mini een geweldige auto. Maar probeer niet om er een Ikea-stapelbed in te proppen. En op een zonnige dag is een cabrio natuurlijk fantastisch. Maar daar denk je heel anders over als je op een wintermorgen met verkleu-mde vingers een kinderzitje door het open dak probeert te wurmen.
Zo bezien is het vreemd dat zoveel mensen een eigen auto willen bezitten. Ik fantaseer er wel eens over dat ik elke willekeurige auto die bij onze flat in de parkeergarage staat, mag meenemen. Die Fiat 500 voor een boodschap in de stad, onze eigen cabrio voor een dagje strand en voor een weekendje weg de protserige Porsche Cayenne van een flatgenoot. En waarom ook niet eigenlijk? Die auto’s staan daar meestal maar.
Twintigers zijn steeds minder geïnteresseerd in het bezit van een auto, hoor ik om me heen. Toegang tot een product of dienst is voor hen belangrijker dan het bezit ervan. Ik vind dat een mooie gedachte. Waarom zouden we allemaal onze eigen boor, caravan of ‘vul maar in’ moeten hebben? Een voordeel van samen delen is bovendien dat je collectief iets duurders kunt aanschaffen. Voor het bedrag van tien handgrasmaaiers koop je gezamenlijk een snelle motormaaier waarmee je in een mum van tijd je gazon hebt gekortwiekt.
Helaas brengt gezamenlijk bezit ook nieuwe problemen met zich mee. Want wat doe je als de buurman de volautomatische maaimachine aan gort rijdt? En terug naar de auto: hoe zit het eigenlijk met motorrijtuigenbelasting en verzekeringen? Hoe bereken je die als je telkens een andere auto gebruikt? Kortom, de zogeheten deeleconomie is een mooi ideaal maar de vraag is of de maatschappij er al klaar voor is. Tot het zover is, zoeken we een hippe auto die klein van buiten is maar groot van binnen en zowel een cabrio-dak als een zee van laadruimte heeft. Iemand suggesties?
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →