Idealen na verkiezingstijd
Lieve idealen,
Voelen jullie je al een beetje eenzaam? Tot vorige week woensdag stonden jullie maandenlang in de spotlights. De Nederlandse identiteit moest in volle glorie worden hersteld, de aarde beschermd tegen milieuvervuiling en ouderen moesten weer een waardig bestaan krijgen. Amen. Maar nu er een coalitie gevormd moet worden, draait het niet meer om jullie. Het gaat als vanouds weer gewoon over de centen.
Tijdens de coalitiebesprekingen willen partijen budget krijgen voor concrete maatregelen, niet voor maatschappelijke vergezichten. In de vergaderzaaltjes op het Binnenhof stechelen politici straks over de rekenrente van de pensioenen, het ontslagrecht en verzekeringen voor zzp’ers. En niet over de onderwerpen waar de kiezer maandenlang lastig mee werd gevallen zoals onze identiteit, immigratie en de Europese Unie.
De onderhandelingen gaan de komende tijd over de verdeling van ons belastinggeld, niet meer en niet minder. Moet de winstbelasting omhoog of omlaag? Moeten ouderen geïndexeerd worden, ja of nee? Moeten rijken meer vermogensbelasting betalen, of juist minder? Vooruit, misschien gaat het wel even over het milieu: hoe halen we het Energieakkoord? Maar het coalitieakkoord wordt geen nieuwe visie op onze maatschappij. Zeker niet als er zoveel partijen aan tafel zitten.
Ik was de afgelopen week een beetje bang dat jullie daar teleurgesteld over zijn. Maar waarschijnlijk verwachten jullie niet anders. Jullie draaien immers al een tijdje mee. Toch hoop ik dat al die aandacht iets positiefs oplevert. Wat zou het mooi zijn als de CDA-kiezer, die de Nederlandse identiteit belangrijk vindt, als vrijwilliger taal- en inburgeringscursussen gaat geven of dat de SP-stemmer een keertje extra op bezoek gaat bij zijn eenzame oma.
Als het goed is, zijn jullie niet afhankelijk van de politiek. Maar krijgen jullie genoeg aandacht van bijvoorbeeld goede doelen, vrijwilligers en nobele burgers. Ik snap niet dat iedereen zo nodig een partij moet oprichten om zijn idealen te verwezenlijken. Goed dat Sylvana discriminatie wil aanpakken, maar daar hoeft ze geen Kamerlid-salaris voor op te strijken. Het zou haar sieren als ze zich op een andere manier blijft inzetten voor haar idealen, nu haar politieke carrière in de kiem gesmoord is.
Ik moet ook de hand in eigen boezem steken. Ik vind milieu een belangrijk thema en heb dat zwaar laten meewegen bij mijn stem. Maar alleen een rood kruisje zetten is gemakkelijk. Minder vliegen, vlees eten en in de auto stappen, kost meer moeite. Ik hoop dan ook dat jullie mij een beetje bij de les willen houden.
Liefs, Irene
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →