Het prijskaartje van beschaving
Wat is een huisdier waard? Mijn twee cavia’s kostten drie jaar geleden slechts 10 euro per stuk. Maar sindsdien heb ik er aardig in geïnvesteerd. Zo betaalde ik zeventig euro voor hun kooi. En knabbelen de dames voor zo’n 40 euro per maand aan groen en brokken weg. Tel daar nog een paar bezoekjes aan de dierenarts en een hele dure fles anti-schurft shampoo bij op. En ik kom zo op tweeduizend euro. Mij hoor je niet klagen, trouwens. Huisdieren kosten nu eenmaal geld.
Helaas beseft niet iedere ‘dierenliefhebber’ dat. Iedere zomer dumpen baasjes massaal hun honden, katten en konijnen omdat ze geen geld willen uitgeven aan vakantieopvang. Afgelopen week stond in Metro nog een hartverscheurend nieuwsberichtje over een schattig konijntje dat alleen in een doos was achtergelaten. De eigenaar had een kaartje bij het pluizenbolletje gedaan met de cynische boodschap ‘samen veel geluk’.
Terwijl ik nadacht over deze harteloosheid, daagde het me dat huisdieren eigenlijk bizar weinig kosten. Oké, voor een echte raspup ben je soms meer dan duizend euro kwijt. Maar een vuilnisbakje of knagertje kost weinig tot niets. Het aanschafbedrag staat totaal niet in verhouding tot de kosten voor de verzorging van het dier. Bovendien, als de eigenaar 200 euro voor Flappie had moeten neertellen, had hij waarschijnlijk langer nagedacht voordat hij het beestje dumpte. Door de lage aanschafprijs krijgen sommige mensen de indruk dat een dier letterlijk niets waard is.
Ja, ik weet het, dit is gewoon een kwestie van marktwerking. Een nieuw konijntje of katje ‘maken’ is niet duur. Soms zijn ze er zelfs ineens zonder dat je het wilt. Op Marktplaats worden dan ook hele nesten gratis aangeboden. Dierenwinkels hebben nog een ander motief om de prijs laag te houden. Want ieder verkocht dier is een toekomstige inkomstenbron. Zie het als een koffiezetapparaat. Als een bedrijf dat eerst goedkoop wegzet, kan het daarna veel geld verdienen aan pads of cups.
Wat is de eerste reflex als de vrije markt een groep zwakkeren benadeelt? Inderdaad, een belasting om dat recht te trekken. In dit geval zou dat nog best kunnen werken. Een fikse huisdierentaks bovenop de aanschafprijs voorkomt dat mensen impulsief een huisdier aanschaffen. Dat ze dan later weer net zo gemakkelijk dumpen. En om de aanschaf van asieldieren te stimuleren, zou je die vrij van belasting kunnen stellen.
Toch staat een huisdierentaks me tegen. De beschaving van een samenleving valt af te meten aan de wijze waarop ze omgaat met dieren, sprak Ghandi ooit. Belasting kan veel opleveren. Maar helaas geen beschaving.
<strong>Het prijskaartje van beschaving
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →