Goedkope rotzooi
Gadverdamme, mijn crèmespoeling stinkt naar wc-verfrisser. Direct nadat ik het goedje in mijn haar heb gedaan, vult de douche zich met een indringende goedkope rozengeur. Dat ik nu de hele dag naar de plee ruik, heb ik te danken aan mijn spaarzaamheid. Mijn vertrouwde crèmespoeling was op in de supermarkt, en ik besloot voor het allergoedkoopste alternatief te gaan, van het label OK€. Oké voor mijn portemonnee, maar niet voor mijn haar. En nog minder voor mijn humeur.
Chagrijnig bedenk ik dat er zoveel in de winkels ligt dat het label OK€ zou moeten dragen. Oké, de spullen zijn van slechte tot matige kwaliteit. En oké, ze zijn geproduceerd met nul zorg voor gezondheid, milieu, dierenwelzijn en arbeidsomstandigheden. Maar ze zijn wel lekker goedkoop. OK€!
Terwijl ik de wc-lucht uit mijn haren probeer te spoelen, besluit ik dat mijn column deze week een aanklacht tegen de consumptiemaatschappij wordt. De boodschap: gij zult geen goedkope rotzooi kopen, want dat is slecht voor de wereld! Daarna stap ik de douche uit en gooi ik een bijna volle fles conditioner in de vuilnisbak.
Wees gerust, ik ben op tijd bij zinnen gekomen. Dat geheven vingertje misstaat me. Ik heb zelf het geld om wat bewuster mijn boodschappen te doen, en dus koop ik bijvoorbeeld vaak biologisch. Maar het is niet aan mij om te oordelen over het koopgedrag van een bijstandsmoeder of een oudere die moet rondkomen van de AOW. Bovendien laat ik me soms toch verleiden tot koopjes, die ik dan ook nog weggooi als de kwaliteit me niet bevalt. Die selectieve verontwaardiging is dus eigenlijk niet zo oké.
Zo vind ik de volgende goedkope rotzooi stom: hamburgers van een euro, alles wat van de Action komt behalve speelgoedjes om mijn dochtertje tijdens een lange reis koest te houden, plofkip en andere kiloknallers, alle kleding van Primark, cacaofantasie, onbeperkt spareribs eten, diepvriesfrikandellen, kerstprullaria, plastic roze speelgoed en nepmerkartikelen.
Maar stiekem hou ik wel van: milkshakes van een euro, woonspulletjes van Søstrene Grene, kinderkleding van de H&M, goedkope chocoladeletters, leuke vondsten op AliExpress.com, Bonus-aanbiedingen, tonijn uit blik, een lipstick van 2 euro, vliegen voor een paar tientjes en alles van IKEA behalve de Zweedse gehaktballetjes.
‘Ik durf mezelf dus geen ‘bewuste consument’ te noemen. Flexbewust is misschien een betere naam.’ Ik ben soms niet zo bewust, maar daar ben ik me dan wel weer bewust van. Zo ben ik ook geen vegetariër, maar een flexitariër; ik eet zo’n twee dagen per week vlees. Ik hoop dat ik voor mijn eerlijkheid ook wat karmapunten verdien. Oké? Anders voel ik me verplicht mijn crèmespoeling uit de vuilnisbak te vissen en hangt er de komende weken een wc-walm om me heen.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →