Columnist/schoonmaakster

Ik weet niet of je me vorige week hebt gemist. Maar ik was op vakantie/een week van huis om een lawaaierige badkamerverbouwing te ontlopen. Tijdens dit tripje had ik eindelijk weer eens tijd om te lezen. En zo wisselde ik goede boeken – waaronder Underdog van collega-columnist/romancier/toneelmaker/presentator Elfie Tromp– af met licht verteerbare vrouwenbladen. In Elle las ik een artikel over de opkomst van de ‘slasher’, de werkende mens die zich niet meer vastlegt op één functie. Oftewel, de geboorte van de webdesigner slash interieurblogger slash tuinman.

Ik moest denken aan de ondernemer die op een netwerkborrel vijf verschillende visitekaartjes in mijn handen drukte. Hij kon websites bouwen, logo’s maken, meubels ontwerpen, teksten redigeren en, oja, hij zat ook nog in de catering. Ik was niet geïnteresseerd. Mijn redenatie: je kunt nooit overal goed in zijn. Ik doe liever zaken met iemand die gespecialiseerd is één vak.

Een paar jaar later denk ik daar anders over. Zo ken ik een drummer/meubelmaker, redacteur/kapper en een illustrator/schrijver. De afwisseling inspireert hen. Dat ze telkens andere vaardigheden moeten inzetten, houdt het voor hen uitdagend. Terwijl ze met de ene job bezig zijn, laden ze zich op voor hun andere werk.

Ik presenteer mezelf als journalist/columnist. Die twee liggen zo dicht bij elkaar dat ik volgens de definitie van Elle vast geen echte slasher ben – rare term trouwens, doet denken aan slasherfilms als Halloween en Friday the 13th – Maar ik doe zoveel meer dan columns en artikelen schrijven. Ik kook, maak schoon, pas op mijn dochtertje, heb laatst de muren van de zolder geschilderd, rijdt auto en richt mijn huis in, om maar een paar dingen te noemen. Dat maakt mij nog geen kok/schoonmaakster/kinderleidster/schilder/chauffeur/interieurstylist. Maar waarom zou schrijven mijn enige vaardigheid zijn die ik om kan zetten in klinkende munt?

Ik vroeg me ineens af waarom het zo normaal is dat je één opleiding volgt voor één beroep, dat je dan geacht wordt je hele leven te doen. De enige manier om daaraan te ontkomen is radicaal het roer om te gooien, wat velen niet willen/durven. ‘Slashen’ is het ultieme voorbehoedmiddel tegen zowel een midlifecrisis als een economische crisis. Door op meer paarden te wedden, maak je jezelf immers minder afhankelijk van één vak.

Ik ben niet naïef. Slashen is op dit moment ook populair omdat veel mensen, zeker jongeren, meer banen nodig hebben om een goed loon bijeen te sprokkelen. Ook veel zelfstandigen, vooral creatieve, doen vaak noodgedwongen ander werk, zoals de kunstenaar/postbezorger. Maar dat geldt zeker niet voor iedereen die weigert zich in het keurslijf van één functie te laten drukken.

En zo droomde ik tijdens mijn vakantie over allerlei leuk werk dat ik zou kunnen doen. Zonder afscheid te nemen van het schrijven. En het mooie was: het leverde me weer inspiratie op voor deze column.

Columnist/schoonmaakster