Collega’s met kroost
Het is op veel plekken in Nederland voorjaarsvakantie, dus het kan nu: roddelen over die irritante collega’s met kinderen. Over hun 9-tot-5-mentaliteit: ‘Jammer dat we midden in een vergadering zitten, maar om zes uur is de crèche dicht. Doei!.’ Over hun inflexibiliteit: ‘Nee, ik kan echt niet op het laatste moment van dienst wisselen. Dat had je drie weken geleden moeten vragen’. En over het feit dat ze alles uit hun handen laten vallen als er ook maar iets met hun kroost is: ‘Ik krijg net een telefoontje van het kinderdagverblijf dat Sem een beetje koorts heeft. Dus ik ga er nú vandoor. Succes met alles!’
Ja, ik weet het. Als dit gesprek bij de koffieautomaat plaatsvond, zou iedereen stil vallen als ik erbij kwam staan. Ik ben namelijk overgelopen naar het andere kamp, dat van de werkende ouders. Maar ik ben echt niet vergeten hoe vervelend het is om weer een eetafspraak af te moeten zeggen omdat een collega met kinderen plots de deur uitrent. Ik ben dan ook weleens blij dat ik, nu ik ouder ben, geen collega’s meer heb. Die enige die de dupe is van mijn verrekte inflexibiliteit ben ik, als zzp’er, zelf.
Toch wil ik ook graag even klagen. Want kinderloze werknemers zijn niet de enigen die snakken naar wat minder starheid. Ik zou het op mijn beurt heel fijn vinden als de Nederlandse kinderopvang wat flexibeler was. Dus ruimere openingstijden – weekend en avond – en geen vaste opvangdagen meer. De meeste kinderdagverblijven zijn nog steeds ingericht alsof iedereen netjes van maandag tot vrijdag van 9 tot 5 werkt. Hoezo flexibele arbeid? Ooit gehoord van 24-uurseconomie?
Kinderdagverblijven roepen vaak direct dat flexibele kinderopvang in het belang is van de ouders, maar niet van het kind. Als crèches langer open zijn, heeft een kind bijvoorbeeld vaker een andere leidster. En speelt hij ook niet iedere keer met dezelfde kindjes.
Ik ben zeker gevoelig voor dat argument, maar het brengt ons niet verder. Tweeverdieners en wisselende werktijden zijn anno 2016 nu eenmaal een feit. Als ouders geen hulp krijgen van het kinderdagverblijf, dan gaan ze elders noodverbanden aanleggen. Want de collegialiteit van medewerkers zonder kids is een keer op. En dus worden opa en oma op het laatste moment opgetrommeld. Of een bevriende moeder neemt de kleine alvast mee naar huis. Ook dat is onrustig voor ouder én kind.
Ik verwacht van kinderdagverblijven dat ze meedenken hoe ze, in deze onrustige tijden, die rust kunnen blijven bieden. Een zaterdaggroep of de mogelijkheid om warm te eten op het kinderdagverblijf. Wees creatief. Ik vraag dit niet alleen voor alle werkende ouders, maar vooral ook voor alle werkende niet-ouders.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →