Metro

Als je als rockster even geen inspiratie hebt, dan is een relatiebreuk het beste wat je kan overkomen. Bye bye love, hallo nieuw album. Maar hoe krijg je een financieel journalist hartstochtelijk aan het schrijven? Inderdaad, door haar te bestelen. Afgelopen week werd mijn computer gehackt. Alle bestanden waren versleuteld, of ik even 650 euro wilde dokken aan een stelletje cyberboeven.

Nu is er wel een verschil tussen mij en die rockster – oké, meer dan één. Rocksterren zijn geen deskundigen op het gebied van bestendige liefdesrelaties, integendeel zelfs. Maar ik had beter moeten weten dan te klikken op een link in een mail van ‘T-Mobile’. Ik ben geen techneut, maar ik schrijf wel artikelen over hoe je je computer, en daarmee je geld, beschermt tegen internetcriminelen.

Zo staat er deze maand in de Geldgids een column van mijn hand over ransomware. Ik schreef het stukje een paar weken geleden. Ik quote mezelf: ‘bij ransomware verleiden criminelen je om te klikken op een besmette bijlage, die na het downloaden al je bestanden onbruikbaar maakt. Pas als je het losgeld betaalt, zou je ze weer kunnen gebruiken.’ Onder mijn foto staat in grote letters: klik nooit op een link in de mail.

Maar dat deed ik dus wel. Want ik dacht dat de mail van mijn eigen provider was. Ik zou 145 euro hebben opgebeld tijdens mijn vakantie. Nou, die mailfactuur wilde ik wel even zien. En even later was mijn hele computer versleuteld: weg bestanden, weg foto’s, weg mails. Wie niet leeft naar zijn eigen wijsheden, moet op de blaren zitten.

Maar ik weet nu wel meer over het morele dilemma waar je als slachtoffer voor komt te staan. Mijn computermannetje gaf me drie opties: de criminelen betalen, wachten tot de politie ze een sleutel weet te ontfutselen of een ‘bedrijf’ inschakelen dat het virus ook kan ontsleutelen. Zowel de hacker als het bedrijf vroeg 650 euro (1 bitcoin). Mijn computermannetje legde me uit dat er een hele industrie aan bedrijfjes is ontstaan die proberen de sleutels te kraken en daar vervolgens ook fors geld voor vragen, in mijn geval net zoveel als de hackers. Ik had geen idee.

Ik doe geen zaken met criminelen, noch met bedrijven die daar tegenaan schurken. Dus blijft er maar één optie over: geloven in de politie. Ik besluit meteen online aangifte te doen op Politie.nl. Ik klik op ‘aangifte te doen’ en dan op ‘oplichting’ en vervolgens op ransomware. Een nieuwe desillusie volgt: er staat een hele tekst over wat ransomware is – waarom hebben ze mij niet gevraagd om dat te schrijven? – maar nergens kom je erachter hoe je aangifte doet.

Dan zie ik nog maar één uitweg voor mijn frustratie: keihard zingen: I will survive. Oh, as long as I know how to love, I know I’ll stay alive. Lala lalalalalala lala lalalalalala.

Comments are closed.