Bedankt mannetje!
Shit, het internet werkt niet. Na zelf wat geprobeerd te hebben – vloeken, computer herstarten, vloeken, modem resetten, nog een keer vloeken – zit er maar één ding op: de provider bellen. En dan ook nog de technische afdeling. Normaal sta ik mijn mannetje wel aan de telefoon maar met een technisch mannetje aan de andere kant, is dat een heel ander verhaal.
Het grootste probleem is dat ik me tijdens dit soort gesprekken de onderliggende partij voel. Vreemd eigenlijk want ik ben de klant en de provider levert haar dienst niet (goed). Toch voelt het niet- werkende internet vooral als mijn probleem. Cruciaal voor de machtsverhouding is dat het voor mij veel belangrijker is dat het internet weer snel werkt dan voor mijn gesprekspartner.
En dus luister ik aandachtig naar alle aanwijzingen, volg ze braaf op en blijf te allen tijde vriendelijk. ‘Tuurlijk, ik prik wel drie keer met een punaise in het gaatje onderop de modem. Moet ik er ook nog een dansje bij maken?’ Ik stel me zo voor dat de technische staf ’s ochtends bijeen komt en iedere keer een andere onzin-aanwijzing bedenkt. Zullen we ze vandaag vier keer laten wrijven over het rode lampje? Ja, lachen!
Hoewel ik met frisse tegenzin naar de provider bel, loopt het gesprek deze keer anders dan verwacht. Ik krijg eerst wel een trits aanwijzingen, waaronder ook een hele lastige: ik moet met het uiteinde van een paperclip de modem proberen te resetten. Maar als dat allemaal niet lukt, neemt het gesprek een andere wending. Dit mannetje stuurt zo snel mogelijk een ander mannetje. En … nu komt het … hij belooft me daarna terug te bellen om te controleren of het allemaal gelukt is. Heerlijk, mijn niet-werkende internet voelt plots als een gezamenlijk probleem. Dit mannetje straalt uit dat hij pas loslaat, als ik weer fijn kan googelen.
Aan de deur verloopt het gelukkig soepel. De monteur ziet snel wat het probleem is – iets met een kapotte voeding – en even later werkt het internet weer. En inderdaad doet mijn mannetje wat hij heeft beloofd en belt daarna nog even na. ‘U hebt toch geen rekening gekregen van de monteur?’, vraagt hij bezorgd. Ik kan hem gerust stellen.
Ik heb me al vaak gefrustreerd over helpdesks die een firewall van onwelwillendheid hebben opgetrokken. Met medewerkers die er een sport van maken je snel mogelijk door te verbinden. Maar dit mannetje bewijst dat het ook anders kan. En daar wordt dit vrouwtje dan weer blij van.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →