Automatische piloot
Ineens zit ik op Facebook. Ik zat net nog te ploeteren op een intro voor een artikel over kostgeld en ineens betrap ik mezelf erop dat ik de pasgeboren pups van een vage kennis heb geliket. Ik kan me alleen niet herinneren hoe ik hier ben gekomen. Blijkbaar ben ik gedachteloos naar Facebook gesurft om op het duimpje onder een foto van schattige hondjes te klikken. Het voelt alsof ik op de snelweg rij en schrik dat ik al 10 kilometer verder ben dan dat ik bewust heb meegemaakt.
Wil een artikel niet vlotten, dan brengt mijn automatische piloot me te vaak naar Facebook, Twitter, WhatsApp, mijn mail, YouTube of een andere plek die digitale afleiding biedt. Terwijl ik daar niets wijzer van word. Sterker nog, ik raak uit mijn concentratie waardoor de kans op een goede ingeving alleen maar kleiner wordt. Leuk die vakantiefoto’s, maar shit, waar was ik ook alweer mee bezig?
Ik concludeer dat die online afleiding me te veel tijd – en dus geld – kost. En vraag me af of ik de enige ben die zich zo slecht kan beheersen. Zijn er piloten zijn die bij een moeilijke landing snel de sportuitslagen op Nu.nl checken? Of chirurgen die tijdens een lastige operatie op hun mobiel naar een nest cocker spaniels staan te turen? Ik heb best wat vriendinnen die in de zorg werken en zij zijn – toevallig? – totaal afwezig op social media. Voor het eerst zie ik dat als iets heel positiefs.
Cold turkey offline gaan wil ik niet, en dat kan ook niet als journalist. Ik kan bijvoorbeeld écht niet zonder de Facebookgroep RUM (Roept U Maar) waarin ik oproepjes voor interviewkandidaten kan plaatsen. Zo vond ik hier al een internetshopverslaafde en een vakantieganger die zonder geld kwam te zitten. Hoe kwamen journalisten vroeger in godsnaam aan zulke ervaringsdeskundigen?
Maar er moet wel iets gebeuren. Eerst een paar technische aanpassingen: ik stel mijn mail zo in dat deze niet automatisch op mijn scherm verschijnt en verwijder Twitter en Facebook van mijn telefoon. Ook koop ik een horloge zodat ik niet telkens de tijd om mijn telefoon hoef te checken. Maar de belangrijkste uitdaging is dat ik streng voor mezelf moet zijn. ‘Doorschrijven, niet online afdwalen. Doorschrijven, niet online afdwalen. Doorschrijven, niet online afdwalen.’
Dat gaat nog niet vlekkeloos. Tijdens het schrijven van deze column checkte ik twee keer mijn mail, las ik drie WhatsAppberichten en surfte ik één keer naar Facebook, maar klikte meteen weer weg – niet snel genoeg trouwens om het geslacht van het derde kindje van Nick Schilder te weten -. O ja, ik blèrde ook nog mee met She’s out of my life van Michael Jackson, door een filmpje dat een kantoorgenoot op YouTube opzocht. Ik kon het toch niet laten om even mee te kijken met de video.
Je automatische piloot leren aan de grond te blijven, het blijkt zo gemakkelijk nog niet.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →