Te veel ambitie
Hillary versus Trump, ik ben er helemaal klaar mee. Ik wil alleen nog maar horen over Clinton versus Trump. Of nog beter: Clinton versus Donald. Let maar eens op hoe vaak de Amerikaanse presidentskandidate in de media bij haar voornaam wordt genoemd. Omdat je haar anders verwart met haar man, zou je kunnen betogen. Maar die grijsaard is al jaren uit beeld. Nee, volgens mij wordt Clinton vaak Hillary genoemd omdat ze een vrouw is. Hillary klinkt gezellig en ongevaarlijk, zoals collegaatje.
En die voornaam werkt niet in haar voordeel. Waar Trump stoer en standvastig klinkt, associeer ik Hillary met een onervaren hockeymeisje. Spelen mijn eigen vooroordelen nu op? Nee, want de naam Donald is ook geen reclame. Die doet me denken aan, tsja, een eend… Achternamen stralen gewoon meer gezag uit. Vrouwen vaker bij hun voornaam noemen, belemmert hun carrière.
Maar misschien maakt de 68-jarige Clinton zich daar minder zorgen over. Vrouwen onder de 35 zijn pessimistischer dan oudere collegaatjes als het gaat om het doorbreken van het glazen plafond, zo bleek onlangs uit onderzoek van een uitzendketen. Ik herken dat wel. Als twintiger had ik ook sterk het gevoel dat het in mijn werk geen pré is dat ik een vrouw ben.
Dat begon al als student. Op mijn opleiding journalistiek speelden wij een redactie na. De – mannelijke – docenten waren nogal beschermend tegenover de studentes. Nachtelijke reportages gingen standaard naar de jongens. En bij een verhaal over voetbalrellen werd ik begeleid door een medestudent. Ik vond die bezorgdheid wel lief. Tot de diploma-uitreiking. Vrijwel alle ‘cum laudes’ vielen onder de mannen. Misschien waren ze gewoon beter, maar wellicht hadden ze ook meer kans gekregen om te laten zien wat ze konden.
Bijna vijftien jaar later besef ik dat het te gemakkelijk is om louter mannen de schuld te geven van het glazen plafond. Ik ben medeschuldig. Niet omdat ik te weinig ambitie heb. Nee, juist te veel.
Ik heb de ambitie om een bloeiend sociaal leven te onderhouden.
Ik heb de ambitie om mijn huis à la VT wonen in te richten.
Ik heb de ambitie om bezoek te verblijden met lekkere zelfgebakken taarten.
Ik heb de ambitie om mijn dochtertje een bijzondere traktatie mee te geven als ze jarig is.
Ik heb de ambitie om tien literaire romans per jaar te lezen en tien goede films te zien.
Ik heb de ambitie om allemaal gezellige tripjes met het gezin te maken.
Oja, en ik heb ook nog de ambitie om iets aan vrijwilligerswerk doen.
En daarnaast wil ik me dus focussen op mijn carrière. Lukt dat? Helaas niet. Maar ik blijf hardvochtig proberen om superwoman te zijn. Mijn naam is namelijk Van den Berg, Irene van den Berg
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →