Nieuwe vriendin
Het was alsof ik de nieuwe vriendin van mijn ex ging ontmoeten. Zij was verliefd geworden op de plek die ik uit mijn hart moest zetten. Het appartement dat niet meer bij mij paste, maar waar ik wel heel gelukkig was geweest. Ik dacht aan haar met een mengeling van nieuwsgierigheid en, ik geef het toe, een tikkie jaloezie.
Toen ik afgelopen week voor het eerst – en meteen ook voor het laatst – de koper van ons appartement ontmoette, bedacht ik me dat de relatie met de nieuwe eigenaar van je huis een hele rare is. Je kent iemand niet, maar verkoopt wel iets heel persoonlijks: je thuis. Zelfs een stukje van je leven: de buren, de fijne buurtsuper en de terrassen om de hoek.
Ook de financiële belangen zijn enorm. In ruil voor je thuis krijg je een astronomisch bedrag van deze grote onbekende. Een bedrag dat je – in de meeste gevallen – nooit van familie of vrienden zal krijgen. En hoewel er veel op het spel staat, zien verkoper en koper elkaar vaak maar één of twee keer. En daarna nooit meer. Want vrienden worden is een no-go. Tenzij je zin hebt in een nieuwe vriend die bij ieder probleempje in zijn huis roept: dat had je me vooraf wel mogen vertellen…
Helaas verliep de ontmoeting met onze koper, op zijn zachtst gezegd, behoorlijk stroef. Ik had het al verwacht: de onderhandelingen gingen al niet echt vlot – het bedrag dat we overeen kwamen was afgerond op tientjes – . En na het tekenen van het koopcontract bleef ze onze makelaar bestoken met vragen. Een jonge meid, die waarschijnlijk voor de eerste keer een huis koopt, dacht ik vergoelijkend. Want ik gun ons geliefde appartement toch een nieuwe leuke inwoner.
Maar bij onze ontmoeting, tijdens de laatste inspectie van ons appartement, ging het toch mis. Iets met de gootsteen in de keuken. Iets dat er al zat tijdens de bezichtigingen. Iets dat in mijn ogen te futiel voor woorden was. Maar zij was, heel vervelend, ontzettend teleurgesteld. En ik ook, want de sfeer was totaal verpest.
Ik had haar graag iets leuks willen vertellen over het uitzicht, de buurt en de andere torenbewoners. Maar nu ging het alleen nog maar over de gootsteen. We moesten daarna direct naar de notaris en daar werd de sfeer er niet beter op. Maar met wat kunst-en-vliegwerk van zijn kant, zetten we uiteindelijk allemaal onze handtekening. Gevolgd door een slap handje als felicitatie.
Dus nu alsnog een woordje aan onze koper: ik snap dat je het spannend vindt maar je gaat écht in een heel fijn appartement wonen. Geniet ervan. Jenny Arean bezong het ooit heel mooi in het lied ‘Het is over’ over een voorbij liefde. “Je mag het hebben. Want het is nou niet meer van mij. En veel geluk. Maar een ding vraag ik je. Maak het niet stuk.”
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →