Bekentenis van een parttimer
‘Ik werk op maandag, donderdag en vrijdag’, lees ik onderaan de mail van een opdrachtgever. Maar het is dinsdagochtend en ik heb een prangende vraag. Leuk dat jij vandaag thuis bent met de kinderen, maar ik ben wel gewoon hard aan het werk. En ik kan zo niet verder.
Eerlijk gezegd heb ik altijd een beetje een hekel gehad aan deeltijders. Deze column voelt dan ook als mijn coming out. Mijn naam is Irene, 36 jaar oud en sinds kort parttimer. Natuurlijk ben ik lang niet de enige. Nederland is zelfs kampioen deeltijdwerken. Maar liefst driekwart van de Nederlandse vrouwen werkt niet volledig. En ook steeds meer mannen geven een deel van hun werkweek op voor meer vrije tijd of om voor hun kinderen te zorgen.
Ik sta volledig achter mijn keuze, dat is het niet. Ik vind het fijn om ook doordeweeks samen te kunnen zijn met mijn dochtertje. Toch heb ik tot nu toe stil gehouden dat ik niet meer de hele week werk. Geen bericht naar opdrachtgevers, geen melding onder mijn mail. Ik ben altijd bereikbaar, alleen neem ik soms even mijn telefoon niet op. Omdat ik ‘net even niet achter mijn bureau zat.’ Dat ik op dat moment een luier aan het verschonen was, verzwijg ik liever.
Deze week hoorde ik mezelf tegen een opdrachtgever zeggen dat ik ’s middags niet kon bellen omdat ik al een andere afspraak had. Een afspraak met mijn dochter van vier maanden, maar dat liet ik achterwege. Dat was de druppel: ik wil geen anonieme deeltijder meer zijn. Ik werk 3,5 dag in de week en ik schaam me er niet voor. En als ik dit maar heel vaak opschrijf, ga ik het vast ook zo voelen.
Maar waarom al die geheimzinnigheid? Ik ben bang dat ik als parttime zelfstandige minder serieus word genomen. En dat ik daardoor interessante opdrachten misloop. In loondienst werkt dat trouwens niet anders. Deeltijders krijgen minder hoge functies en verdienen minder per uur, ook als ze weer voltijd aan de slag gaan.
De enige remedie is om te laten zien dat ik mijn werk goed doe, ook nu ik wat minder uren draai. Daar hoort bij dat ik duidelijk ben wanneer ik wel werk en wanneer niet. Ook naar deeltijdhaters. Ja, ik ben er donderdag pas. Dus je wacht maar even.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →