Zwangerschap is geen ziekte
Zachte witte kaasjes laten staan, geen bloederige biefstuk eten en de kattenbak door je lief laten verschonen. Maar ook: geen kaneelkoekjes eten of hoge hakken dragen. Nu ik zwanger ben, krijg ik een heel wat nuttige en minder-nuttige tips over me uitgestort. Zeker als ik het in mijn hormoon-doordrenkte hersenen haal om op internet te gaan surfen. Om het toch gezellig te houden, sluit de tipgever vaak af met een ‘opgewekt’: zwangerschap is geen ziekte, dus geniet er vooral van.
Dat mag dan wel zo zijn, rondom de bevalling kan een vrouw écht even niet werken. En dus krijgen zwangere werknemers in Nederland zestien weken betaald verlof. Kort in vergelijking met andere Europese landen maar de uitkering is royaal: honderd procent van je loon. Alleen als je echt fijn verdient, moet je het tijdelijk met minder doen. De uitkering is namelijk maximaal 197 euro per dag, zo’n 4200 euro per maand als je fulltime werkt.
De baarvergoeding voor zelfstandigen zoals ik, staat daarmee in schril contrast. Wij krijgen maximaal het minimumloon, exact 1.485,60 euro per maand. Ik weet dat zzp-ers, zeker die met een rok aan, bekend staan als arme sloebers. Maar gelukkig zijn er genoeg vrouwelijke ondernemers die een hogere winst draaien. Waarom moeten wij met onze dikke buik dan op een houtje bijten?
De uitkering voor zowel zelfstandigen als werknemers wordt uitgekeerd door het UWV, maar betaald van belastinggeld. Om precies te zijn uit een belastingpot die verplicht wordt opgehoest door de werkgevers. Zij sparen niet alleen voor het zwangerschapsverlof van werknemers; de uitkering voor zwangere zelfstandigen komt vreemd genoeg ook uit deze pot. Wellicht een reden waarom wij minder krijgen.
Zelfstandigen met rammelende eierstokken- die hun lasten niet kunnen betalen van het minimumloon- kunnen twee dingen doen: een speciale arbeidsongeschiktheidsverzekering afsluiten of een spaarpot aanleggen. Zwangerschap is geen risico maar vrijwel altijd een keuze, en dus geen verzekeringskwestie. Zelf bijsparen voor zestien weken verlof is dus het meest logisch.
Maar waarom doet eigenlijk niet iedere werkende vrouw – herstel: koppel – dat? Zelfstandig of niet. Mijn voorstel: we krijgen allemaal het minimumloon en sparen zelf voor een toelage. Een soort levensloopspaarregeling. Wie meer verdient, wil waarschijnlijk meer compenseren. Maar heeft ook meer ruimte om te sparen. Als zelfstandigen dit lukt, waarom dan niet ieder stel met een kinderwens?
Bovendien, geld opzij leggen moet je toch als je een baby krijgt. Of verwachten werknemers ook dat hun baas alvast een pot aanlegt voor alle luiers die de kleine gaat volpoepen?
Zwangerschap is geen ziekte
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →