Burger krijgt steeds minder waar voor zijn geld
Iedere keer als ik in de supermarkt zelf mijn boodschappen scan, krijg ik het gevoel dat ik het werk van de caissière sta te doen. Niet dat ik me daar te goed voor voel. Maar waarom zou ik eigenlijk? Door de zelfscankassa’s zijn mijn boodschappen niet goedkoper geworden, terwijl de supermarkt wel arbeidsloon bespaart. Ook de caissières schieten er niets mee op. Sterker nog, ik pik, onbetaald weliswaar, hun baan in. Waarschijnlijk belanden die uitgespaarde arbeidskosten gewoon bovenop de 1,4 miljard winst die Ahold Delhaize vorig jaar boekte, en vloeien zo richting de zakken van aandeelhouders. Graag gedaan jongens, tasje erbij?
Naast parttime caissière ben ik de afgelopen tijd ook weer geregeld basisschooljuf. Op het moment dat ik deze column schrijf, weet ik nog niet of de scholen dicht gaan vanwege corona. Maar vorige week was het sowieso al raak, de juf van mijn dochtertje was ziek en de school kon geen vervanger vinden. Dat betekende thuisonderwijs, wat bij een 7-jarige inhoudt dat je zelf de docent moet spelen. Daarnaast doen mijn man en ik, op aanraden van de juf, in het weekend extra oefeningen met haar vanwege de achterstand die ze heeft opgelopen tijdens de scholensluiting.
Met alle liefde uiteraard. Maar ook in dit geval is eerst bespaard op een betaalde kracht, waarna ik onbetaald haar werk moet doen. Leraren smeken al jaren om meer loon en een lagere werkdruk, maar Den Haag houdt de hand op de knip. En opnieuw levert die besparing mij geen cent op. Van elke 100 euro die in Nederland wordt verdiend, vloeit bijna 40 euro terug richting de schatkist in de vorm van belastingen. Dat bedrag is er door het uitkleden van de publieke sector echter niet lager op geworden.
De burger betaalt net zo veel belasting, maar krijgt er minder voor terug. Zelfs basisvoorzieningen komen in het gedrang. Begin jaren 70 waren er nog 75.000 ziekenhuisbedden in Nederland. Dat aantal is sindsdien ongeveer gehalveerd. De coronacrisis maakt pijnlijk duidelijk hoe dom die bezuiniging was. En deze week waarschuwde de politievakbond dat het nationale politiekorps over een paar jaar voor een groot deel uit slecht opgeleide, onervaren agenten dreigt te bestaan. ,,Het kabinet heeft veel te laat de geldkraan opengezet om te investeren in nieuw personeel”, stelde de Nederlandse Politiebond.
En dan vergeet ik de drama’s in de jeugdzorg, de psychiatrische zorg en de ouderenzorg nog. Mensen wachten soms zelfs jaren op de professionele hulp die ze heel hard nodig hebben. Ondertussen zetten familieleden zich als onbetaalde mantelzorgers in om de tekorten in de publieke sector aan te vullen.
Bij de overheid is het veel lastiger te bepalen in wiens zakken het bespaarde geld dan wel verdwijnt. Niet in die van politici, hun salaris is er door het uitkleden van de publieke sector niet op vooruit gegaan. Soms vrees ik dat van het geld een nieuwe laag van bestuurders wordt betaald, waar de burger weinig aan heeft. Of dat het grotendeels in extra administratief werk zit. Een schone taak voor de journalistiek om dit uit te zoeken. Graag met een bonnetje erbij.
Door zelfscankassa’s zijn mijn boodschappen er niet goedkoper geworden
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Politiek is terughoudend bij aanpak superrijken: ‘Er zijn geen simpele oplossingen’ →
Privéjacht, dure auto en een groot huis: ‘ultrarijken brengen klimaatdoelen in gevaar’ →
Goede doelen moeten het niet hebben van de superrijken →
