Column – Weekdier
Laat onze nieuwe columniste Irene van den Berg een foto van een verwaarloosde cavia zien en ze trekt haar portemonnee open. Maar empathie is een slechte raadgever. Het zegt niets over hoeveel geld er bij een goed doel aan de strijkstok blijft hangen.
Mijn man onderschept altijd mijn post van de Dierenbescherming. Zodra hij het logo met het dierenpootje ziet, komt hij in actie. Hij wil voorkomen dat ik het ledenblad met foto’s van mishandelde paarden en uitgemergelde katten onder ogen krijg. Of een brief met verhalen over honden die wegkwijnen in een asiel. Mijn lief weet dat ik daar slecht tegen kan en wil mij hiertegen beschermen. Niet alleen mij trouwens, ook onze bankrekening.
Van verhalen over zielige dieren krijg ik pijn in mijn buik. Van ongelukkige kinderen net zo goed.
Emphatie heet dat. Een zwaar gevoel dat uren kan blijven hangen. Soms zelf onbewust: ik ga morgen op vakantie, waarom toch dat weeë gevoel in mijn maag? Oh ja, dat nieuwsbericht over die jongens die een zwaan hadden dood geknuppeld. Slik. Fijn hoor, die emphatie.
Ik weet dat er een manier is om van dat rotgevoel af te komen: afkopen. Doneren aan een goed doel geeft me vaak instant een beter gevoel. Oké, ik ga het onderwerp van mijn medeleven niet persoonlijk helpen, maar ik doe wél iets. Gevolg is wel dat ik vooral geef aan goede doelen die kwistig communiceren met foto’s en verhalen van dieren en kinderen in miserabele omstandigheden.
Ze doen dat niet voor niets. Goede doelen bestaan bij de gratie van medeleven. Hun succes hangt er vanaf of ze emphatie voor hun doelgroep kunnen opwekken. Kille statistieken helpen daar niet bij; persoonlijke verhalen wel. Het liefst met beeld erbij.
Voor mij als donateur is emphatie echter een slechte raadgever. Het zegt bijvoorbeeld niets over hoeveel geld er bij een goed doel aan de strijkstok blijft hangen Door grote zielige ogen of een betraand gezichtje stop ik bovendien met denken of er effectievere manieren zijn om dieren- of kinderleed te bestrijden. Zo kan ik met mijn geld de verwaarloosde cavia Punkie redden. Maar ik kan het ook steken in voorlichting over proefdiervrije make-up, waardoor veel meer soortgenootjes een rotleven bespaard blijft. Dat laatste klinkt als een beter plan. Totdat ik een foto van Punkie zie.
Als ik me wat beter zou verdiepen in de ‘koude cijfers’, zou ik met mijn geld meer mensen en dieren kunnen helpen. Ik spreek met mezelf af dat ik de volgende keer eerst even naar de Geefwijzer surf voordat ik iets doneer. De website geeft punten voor transparantie, de kwaliteit van de organisatie en de manier waarop een goed doel haar activiteiten aanpakt. En wil ik wat meer doneren, dan moet ik het jaarverslag erop naslaan.
Ten slotte nog een tip voor andere weekdieren zoals ik: zoek een geliefde die zoveel mogelijk ellende bij je weg houdt.
Irene van den Berg (39) is journalist en columnist en woont met haar man en dochtertje in Rotterdam. Ze schrijft over de psychologie van het consumeren. In haar zoektocht naar waarom we kopen wat we kopen, komt ze erachter dat ze zelf ook niet immuun voor verleidingen is.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Wat onze inrichting allemaal aanricht →
Niet meer vliegen, hoe erg is dat nou helemaal? →
Ode aan het rijtjeshuis →
