Roze is voor meisjes
Opvoeden was zo gemakkelijk toen ik nog geen kind had. Ik stopte mijn imaginaire koter nooit snoep toe om hem stil te sussen en ik zette hem niet voor de televisie voor wat rust aan mijn hoofd. Ook kocht ik alleen maar verstandig speelgoed: leerzaam en van hout. En sekseneutraal uiteraard. Geen plastic brandweerauto of Cars-rugzak voor mijn fantasiezoontje en roze knuffels en prinsessenjurkjes voor mijn ongeboren dochtertje. Want hoezo is alles voor meisjes roze en alles voor jongens blauw?
Het liep anders. Mijn niet-imaginaire dochtertje is net drie jaar geworden. Van ons kreeg ze een roze knuffelkonijn en roze dekbedovertrek. Van haar opa kreeg ze, na een tip van mij, een roze fietsje. Andere cadeaus waren: een prinssessenjurk van Frozen, een diadeem, een kleurboek van My Little Pony, een roze plastic bloem voor in haar haar. En wat is ze er ontzettend blij mee. ‘Roze heeft gewoon een enorme aantrekkingskracht op haar. Het lijkt in haar natuur te zitten; wij stimuleren het niet’, vertel ik het verjaardagsbezoek. Impliciete boodschap: wij zijn niet gezwicht voor de commercie, ik ben gewoon een attente moeder. En jullie attent bezoek.
Dan gooit mijn zwager de knuppel in het hoenderhok. Volgens hem was het ooit precies andersom: vroeger was roze voor jongens en blauw voor meisjes. Oeps. Slik. Weg boodschap. Ik zoek het dezelfde avond nog op. En inderdaad: voor de twintigste eeuw stond en rood en roze voor mannelijkheid en blauw voor vrouwelijkheid. Dat kwam omdat Jezus vaak werd afgebeeld in het rood of roze en Maria vaak in het blauw gekleed ging.
Maar babietjes werden in die tijd gewoon in het wit gekleed. Er waren nog geen technieken om kleertjes veilig te verven, en plastic Barbies en robots waren er al helemaal niet. Sinds zo’n honderd jaar is die verf er wel. Maar gooiden producenten van kinderspul de kleuren om. Een theorie is dat blauw de kleur is van bescherming. En die bescherming hadden jongens, als stamhouder van de familie, harder nodig. Roze is dus eigenlijk de kleur van de afdankertjes. Dat sterke onderscheid tussen jongens en meisjes is superslim van bedrijven. Want heeft je tweede koter een ander geslacht, dan kun je al het kinderspul weer opnieuw aanschaffen.
Er is in ieder geval geen wetenschappelijk bewijs dat meisjes een voorkeur hebben voor roze, en jongetjes voor blauw. Een Engelse onderzoekster hield baby’s van 4-5 maanden plaatjes voor met verschillende kleuren en bepaalde naar welk plaatje de baby het langste keek. Er was geen verschil tussen jongens en meisjes.
Misschien is het veel simpeler. Ik tik deze column in een roze T-shirt. En ik moet bekennen dat er meer roze in mij garderobe zit. Terwijl bij haar vader blauw de boventoon voert. Zo geven we onze peuter impliciet de boodschap meer bij meisjes past. En daar varen Prénatal en Intertoys wel bij.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →