Een shotje liefdadigheid
Ik kijk naar een tv-commercial waarin vier mannen een olifant met touwen in bedwang proberen te houden. Hij moet een kunstje doen en dat wil hij niet. In het volgende shot rolt er een traan uit zijn oog. Ik krijg er instant buikpijn van. Dan volgt er een scherm met het nummer 4333. Ik pak mijn telefoon en tik het nummer in. Zo, 3 euro gedoneerd. Weg buikpijn, hallo goed gevoel. En de komende paar uur ben ik ook immuun voor ander dierenleed.
Het is maar goed dat er tijdens het journaal geen oproepjes worden uitgezonden om te doneren. Want ik zou straatarm worden. Syrische vluchtelingen creperen in armzalige Griekse vluchtelingenkampen, steun Vluchtelingenwerk. Trump weigert klimaatakkoord te ondertekenen, geef aan Greenpeace. Steeds meer ouderen zijn eenzaam, doneer aan het Nationaal Ouderenfonds. Je bent zo 30 euro verder om het nieuws van 20.00 uur een beetje prettig door te komen.
Ik ben nogal gevoelig voor de adrenalinekick die ik fast giving noem: je zorgen over de wereld razendsnel afkopen met een sms naar 4333. Zo’n shotje liefdadigheid werkt net als fastfood. Ik voel me leeg en een beetje down, vaak door iets uit het nieuws. En dan zie ik een televisiespotje dat mij oproept iets goeds te doen voor de wereld. Ik hoef er de straat niet voor op. Ik hoef mijn gedrag niet te veranderen. Nee, ik kan het instant goede gevoel gewoon bestellen vanuit mijn luie stoel. Nog sneller dan ik een pizza laat aanrukken, maak ik een einde aan mijn lusteloosheid. Maar, net als bij fastfood, beklijft het gevoel niet. Een paar uur later is de leegheid weer terug.
Ik was er bijna weer ingetrapt toen ik een filmpje van minister Ploumen zag op Facebook. Ik logde direct in bij mijn bank om te doneren aan haar fonds voor hulporganisaties die vrouwen uit ontwikkelingslanden voorbehoedsmiddelen en een veilige abortus aanbieden. Een geweldig initiatief om Afrikaanse vrouwen te helpen, nu Trump hen in de steek laat door honderden miljoenen dollars aan ‘abortushulp’ te schrappen. Maar ineens besef ik dat ik vooral wil geven omdat ik misselijk word van de president die met elk decreet de wereld een beetje lelijker lijkt te maken.
Goede doelen zijn het meest gebaat bij vaste donateurs, zodat ze een langetermijnplanning kunnen maken. Ik hoop dan ook dat het fonds van Ploumen niet afhankelijk is van Trumphaters, die in de hitte van het moment eenmalig wat geld overmaken. En het huilende olifantje moet het niet hebben van sms-donateurs als ik. Voor het bestrijden van dierenleed is namelijk vaak een lange adem nodig.
Ik heb mezelf verboden om nog per sms te doneren. Het geld dat ik daarmee uitspaar, geef ik extra aan de doelen waar ik al vaste donateur van ben. Geen snelle uitweg meer dus voor al het leed in de wereld. Ik ben benieuwd waar mijn eerstvolgende nachtmerrie over gaat: gruwelijke abortussen of mishandelde olifanten?
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →