30-urige werkweek
„Ik werk zeker 60 uur in de week”, hoor ik een man pochen. Ik zit in een lunchtentje en wacht op een vriendin. Uit verveling luister ik het gesprek van het naastgelegen tafeltje af. Twee kerels, ik vermoed zakenrelaties, doen zich allebei tegoed aan een uitsmijter. Ik denk dat de man deze lunch ook tot zijn werktijd rekent. Sowieso is de kans groot dat hij helemaal geen 60 uur per week werkt. Uit onderzoek is gebleken dat mensen die zeggen 60 tot 64 uur te werken, in werkelijkheid ongeveer 44 uur per week werken.
Gek genoeg zien we veel uren draaien nog steeds als een deugd. Terwijl het natuurlijk ook goed mogelijk is dat iemand langzaam of inefficiënt werkt. Of onder werktijd wordt afgeleid door online flauwekul als ‘10 kapsels die vrouwen van boven de 30 koste wat kost moeten vermijden’. Hoog tijd dat efficiënt en geconcentreerd werken meer status krijgen dan het record op-kantoor-aanwezig-zijn.
Ik baalde dan ook toen ik las dat een Zweeds experiment met een zesurige werkdag vorige maand is gestaakt. Een gemeentelijk verzorgingstehuis in Göteborg liet ambtenaren werkdagen van zes uur maken, tegen het salaris van een achturige werkdag. Maar helaas moest het tehuis extra mensen aannemen om het tehuis draaiende te houden. Kosten voor de overheid: 1 miljoen.
Toch is de proef niet mislukt: de medewerkers zaten lekkerder in hun vel en meldden zich minder ziek. En daar werden de bewoners van het verzorgingstehuis ook weer blijer van. Gelukkig heeft het Zweedse bedrijfsleven de zesurige werkdag dan ook nog niet opgegeven. Zo werken de automonteurs van Toyota in Göteborg dagelijks twee uur minder, evenals de medewerkers van een internetconsultantbureau in Stockholm.
‘Ik denk dat we moeten leren hoe we acht uur in zes moeten stoppen. Te beginnen met minder mailen, minder vergaderen en minder geklets bij de koffieautomaat.’ Omdat we zo gewend zijn om acht uur aanwezig te zijn, zal het best nog even duren voordat we dat efficiënt werken onder de knie hebben.
Tot dat lukt, kunnen we zelf natuurlijk ook wat bijdragen aan ons welzijn. Ik denk aan een proef met zes uur werken tegen zeven uur salaris. De baas betaalt salaris voor een niet-gewerkt uur; de medewerker levert een uur salaris in voor een betere gezondheid en meer vrije tijd. Een deel daarvan verdienen we weer terug door lagere medische kosten. En als we niet meer zo gestrest zijn, is een vakantietje minder wellicht ook niet zo erg.
Als de mannen hebben afgerekend, zie ik dat de harde werker buiten vlug nog een sigaretje opsteekt voor hij naar zijn auto snelt. Ik bestel een kruidenthee en besluit de middag vrijaf te nemen. En misschien toch maar even naar de kapper.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →